Het idee dat testosteron geïsoleerd kon worden uit de testikels dateert al uit de jaren ’30. In 1931 slaagde de chemicus Adolf Butenandt erin om ongeveer 15mg androstenon (een mannelijk hormoon) te verkrijgen door het te extraheren uit duizenden liters urine.
Wetenschappers wisten toen al van een krachtiger androgeen dan androstenon. Veel farmaceutische bedrijven streden om het sterkere hormoon te isoleren, dat we nu kennen als testosteron. Tegen 1937 waren er al menselijke proeven gestart om ons begrip van testosteron te verdiepen.
Het Begin van Prestatieverhogende Steroïden
De Sovjet-Unie en andere landen zoals Oost-Duitsland waren naar verluidt de eersten die in de jaren ’40 het gebruik van testosteron onderzochten om fysieke prestaties te verbeteren. Ze gebruikten testosteron eerst op hun Olympische gewichtheffers. In de beginfase leek het gebruik van testosteron, ondanks enkele bijwerkingen, succesvol. Uiteraard wilde de Verenigde Staten ook meedoen. John Ziegler, de teamarts van het Amerikaanse Olympische team, werkte samen met chemici om een medicijn te produceren dat vergelijkbare prestatiebevorderende eigenschappen had, maar zonder de androgene bijwerkingen.
Het product was methandrostenolone, later verkocht door Ciba Pharmaceuticals als Dianabol, wat nu een van de meest gebruikte anabole steroïden ter wereld is. Interessant is dat Arnold Schwarzenegger toegaf steroïden te hebben gebruikt tijdens zijn tijd als Mr. Olympia, omdat ze destijds niet illegaal waren. In een interview (op YouTube) noemt hij Dianabol als de eerste anabole steroïde die hij gebruikte.
Dianabol werd later in 1958 goedgekeurd voor gebruik door de Food and Drug Administration (FDA). Het was bedoeld voor ouderen en medische behandelingen. Zoals je je kunt voorstellen, duurde het echter niet lang voordat bodybuilders zoals Arnold en andere atleten het potentieel ervan ontdekten en het buiten de boeken om gingen gebruiken. Zelfs toen duidelijk werd dat er bijwerkingen waren, duurde het verrassend lang voordat steroïden door regelgevende instanties werden verboden. Het IOC verbood ze pas in 1976.
Heden
Waar staan we nu? De zaken zijn behoorlijk geëscaleerd. Er zijn nu veel varianten van steroïden, allemaal in staat om verschillende fysieke aanpassingen en veranderingen te creëren. Steroïden zijn ook verboden in de meeste sporten, en er zijn gespecialiseerde antidopingbureaus opgericht (zoals de US Anti-Doping Association en de UK Anti-Doping Association) om diegenen te betrappen die oneerlijk androgene anabole steroïden in de sport gebruiken. Behalve voor medische aandoeningen waarvoor een recept nodig is, zijn ze ook illegaal in veel landen en worden ze niet zonder recept verkocht.
Een afsluitende gedachte
Als we in de jaren ’40 één hoofdsteroïde (Dianabol) hadden en we hebben er nu veel die verschillende fysiologische veranderingen kunnen veroorzaken, hoe zullen steroïden zich dan in de komende 50 jaar ontwikkelen? Ik voorspel dat er steeds meer varianten beschikbaar zullen komen, van officiële laboratoria of ondergrondse labs, maar alleen de tijd zal het leren.
